Łazienki Królewskie, zespół pałacowo-parkowy, któremu kształt nadał król Stanisław August Poniatowski, tworząc tu swoją letnią rezydencję, to jedno z najpiękniejszych miejsc Warszawy i jedno z najpiękniejszych założeń architektoniczno-parkowych w Europie.
Park o powierzchni 76. hektarów, założony został w części dawnego zwierzyńca książąt mazowieckich w latach 1764-1780 przez Stanisława Augusta Poniatowskiego. Przy projektowaniu i urządzaniu parku pracowali Friedrich Schultz, Karol Ludwik Agricola, August Fryderyk Moszyński, ogrodnik Johann Christian Schuch. W parku wzniesiono liczne budowle, mosty, altany i posągi. Powstały m.in.: Pałac na Wyspie, Pałac Myślewicki, Biały Dom, Stara Pomarańczarnia, Amfiteatr.
Współcześnie Łazienki pełnią funkcje muzealne, są miejscem spacerów, wydarzeń kulturalnych i imprez rozrywkowych. Liczne grupy turystów uczestniczą w bezpłatnych koncertach fortepianowych, które od pół wieku, odbywają się w sezonie letnim u stóp pomnika Fryderyka Chopina.
Jednym z symboli Warszawy i najważniejszym budynkiem Łazienek jest Pałac na Wodzie, prywatna rezydencja króla, który powstał z przebudowy dawnego pawilonu ogrodowego mieszczącego łaźnię, przerobioną w drugiej połowie XVII wieku przez Tylmana z Gameren w duchu baroku, głównie w warstwie dekoracji. Przy przebudowie pracowało wielu wybitnych architektów, rzeźbiarzy, malarzy. Dominik Merlini, Jan Chrystian Kamsetzer, Andrzej Le Brun, Giovachino Staggi, Tomasso Righi, Marcello Baciarelli, Jan Bogumił Plersch i współpracujący z nim A. Dąbrowski. Pałac na Wodzie, wybitne dzieło polskiej architektury klasycystycznej, uważany jest za jedną z najpiękniejszych rezydencji willowych XVIII wieku w Europie. Posiada piękne wnętrza między innymi salę Białą Balową, salę Salomona, gabinet portretowy, rotundę, jadalnię – miejsce słynnych obiadów czwartkowych i galerię obrazów gromadzonych przez króla. Obecnie większość obrazów to te, które wisiały w XVII wieku. Zachowano charakterystyczny dla XVIII wieku sposób ekspozycji. Podczas zaborów pałac był własnością carów. W 1944 został spalony przez hitlerowców. Część zbiorów została uratowana. Po odbudowie w roku 1960, powróciły one do pięknych wnętrz pałacowych, w których otwarto oddział Muzeum Narodowego.
W parku znajduje się kilka pawilonów. Biały Domek z 1775 roku według projektu Dominika Merliniego, zbudowany z polecenia Stanisława Augusta Poniatowskiego. Pałac Myślewicki wznoszony w latach 1775-1779 z charakterystycznym dachem odwołującym się do stylu sztuki chińskiej. Kordegarda z 1779 roku nad brzegiem stawu północnego, ówcześnie wartownia straży królewskiej, obecnie siedziba salonu wystawowego Towarzystwa Sztuk Pięknych. Wodozbiór budowany w latach 1777-1779, w którym gromadzono wodę spływająca z okolicznych źródeł i odprowadzaną do łaźni i fontanny. Współcześnie wnętrza pełnią rolę galerii. W Pomarańczarni wznoszonej od roku 1774 do 1778, mieści się teatr, jeden z nielicznych zachowanych w Europie dworskich teatrów XVIII wiecznych. Przed Pomarańczarnią w 1952 roku ustawiono pomnik księcia Józefa Poniatowskiego dłuta Bertela Thowaldsena. Wysadzony w 1944 roku przez hitlerowców, został odtworzony według modelu znajdującego się w Kopenhadze i ofiarowany Warszawie w roku 1952 przez społeczeństwo Danii. W 1965 roku pomnik przeniesiono z Łazienek na dziedziniec Pałacu Prezydenckiego. Amfiteatr na wyspie zbudowany został w 1790 roku. Na jego scenie oddzielonej od widowni kanałem, zaaranżowano dekoracje w formie antycznych ruin Forum Romanum. Widownię przypominającą teatr w Herkulanum, zdobią posągi przedstawiające Komedię, Tragedię oraz wybitnych dramaturgów. Do programu zwiedzania warto włączyć Kącik Czytelniczy w Podchorążówce przy wejściu do Salonu Pamiątek imienia Ignacego Jana Paderewskiego, w którym można zapoznać się z ofertą najnowszych wydawnictw poszerzających wiedzę na temat Łazienek Królewskich.
Łazienki Królewskie są placówką muzealną, miejscem wydarzeń kulturalnych, ulubionym miejscem spacerów.
Dowiedz się więcej na stronie Muzeum Łazienki Królewskie
Zespół Pałacowo-Parkowy Łazienki Królewskie w Warszawie
